Belevenissen van een Tuinkabouter

In de lange, hete zomer van 2003 verhuisden we van een dertigerjaren étagewoning naar ons eerste nieuwbouwhuis-met-tuintje in Loosduinen/Den Haag. We troffen een merkwaardig gevormd lapje grond van zo'n 60 vierkante meter waarvan de inrichting naar onze zin was maar waarin het plantenleven zwaar te lijden had gehad. Alleen een paar struiken hadden het overleefd.

Nog voor de verfdampen waren opgetrokken, had ik het tuinvirus al te pakken. Terwijl de mannen nog druk aan het schaven, verven en boren waren, stond ik al de eerste plantjes in te graven. Hortensia's bijvoorbeeld: in de volle zon, wist ik veel.......

Een nieuwe verslaving was geboren en in de jaren die volgden las ik alles wat los en vast zat om maar zo veel mogelijk over tuinieren te weten te komen. Ik leerde hoe te zaaien en stekken en raakte zodoende steeds meer gefascineerd door de vele soorten tuinplanten.

Aan de bodem (zand) hoefde niet veel verbeterd te worden: er hoefde alleen een flinke hoeveelheid compost aan te worden toegevoegd. Goeddoorlatende grond dus: ideaal in de winter maar in de zomer moet regelmatig gesproeid worden. Ooit komt er dan ook een automatisch watergeefsysteem.

De basis van de achtertuin wordt gevormd door een cirkelvormig en een rechthoekig terras met aan beide zijden een border. De tuin is afgeschermd met houten schuttingen, waartegen klimplanten groeien. In de borders staan een grote denneboom (waarvan ik nog steeds niet weet welke het is), een goudenregen en een aantal heesters. In één border staat een houten kuip die als mini-vijver fungeert. Daartussendoor staat een verzameling vaste, één- en tweejarige planten. Op het rechthoekige terras staan zo veel potten als ik er maar kwijt kan, met daarin vooral éénjarige en kuipplanten.

De voortuin stelt niet veel voor en is eigenlijk meer een grote bloembak. Deze krijgt de hele dag zon maar de grond is erg droog. Het is altijd maar een gok welke planten hier de zomer zullen overleven.

We wonen in de buurt van de kust. Ver weg genoeg om geen last te hebben van zoute zeewind maar dichtbij genoeg om in de winter te profiteren van de warmte van het zeewater: het vriest hier minder vaak en minder streng. Ook minder winterharde planten maken hier een kans en alleen de kuipplanten moeten naar binnen. Afgelopen winter hebben in de voortuin zelfs de petunia's het overleefd.

Omdat ik me nog in de fase bevind waar iedere plant fascinerend is, en dus het uitproberen waard, is van enig beplantingsschema nog geen sprake. Er kan gerust worden gesteld dat de borders in de zomers een rommeltje zijn en in de winter nogal leeg. Geeft niet, er bloeien van februari tot en met december allerlei bloemen en het ziet er altijd vrolijk uit. Plus het geeft een excuus om me bij kwekers en zaadleveranciers lekker uit te leven!

Al met al tuinier ik op mijn gevoel en ben ik op mijn best met mijn handen in de aarde en mijn neus tussen de bloemen of, zoals poëet Harry zegt: met mijn hoofd in de wolken en de wereld aan mijn voeten.....